Eerste indruk van Nieuw-Zeeland + on tour in Auckland

"Nieuw-Zeeland, Ik ben er gewoon echt." Dit is de eerste en eigenlijk de enige gedachte die vol-continue door m'n hoofd gaat. "Ik heb het echt gedaan, ik ben echt aan de andere kant van de wereld".

M'n eerste ervaring met de bevolking hier is het personeel op het vliegveld waar ik een warm welkom van krijg. Meneer zit dat ik student ben en vraagt wat ik studeer, waarom ik hier ben, voor hoe lang ik hier ben en waar ik ga wonen (Waarschijnlijk vragen om te zien of het wel echt de reden is, maar het geeft me een welkom gevoel). Ik word opgehaald door een chauffeur en dat is best een leuke ervaring. Staat er zo'n meneer met een bordje "Tjeerd Brandsma - New Zealand Internships". Ik moet nog wel even wachten op andere mensen want ik ben niet de enige die opgehaald wordt door deze chauffeur. Met mij nog een Japanner die hier voor 10 weken is, een Colombiaan die hier naar school gaat voor een of andere cursus en een Belg waarmee ik lekker Nederlands kan praten. We wisselen wat verhalen en contactgegevens uit voor het geval dat, je weet maar nooit.

Net als in Dubai word ik hier netjes voor het appartementengebouw afgezet en bedank ik de chauffeur. Het Empire gebouw is best wel hoog. Ik kom binnen en wat me direct opvalt is dat er veel Aziaten zijn, zo ook drie achter de receptie. Ik meld me aan en krijg de sleutel van een kamer gepaard met een checklist voor de kamer. Kijken of ik tevreden ben met wat ik krijg... 

Als ik m'n appartement binnenkom weet ik niet wat ik zie. Het is zo'n verschrikkelijke bende! En die geur! Gadver. Dat was dus de keuken, met overal pannen, borden en bekers. oh, en vergeet niet de was die nat op de grond in de keuken ligt. Voorzichtig trek ik de koelkast open, het voedsel dat erin ligt loopt bijna zelf weg. Het is vreselijk smerig allemaal. Ik loop door naar de 'woonkamer' die meer als opbergplaats wordt gebruikt. Aanwezige meubels? Een bank, een eettafel met 3 stoelen. Als ik goed kijk kan ik ze allemaal zien, maar ze staan verstopt achter/onder bierflesjes, een winkelwagen, het wasrek en weet ik wat er allemaal nog meer staat. De bank staat achter een fiets, onder dozen met dekens erover en opnieuw achter een wasrek. Dit is echt niet normaal. Ik dacht dat ik redelijk veel rotzooi maakte, maar dit is minimaal 10x zo erg. 

Dan de slaapkamer, ik hoop dat dat niet meer is van hetzelfde en dat blijkt ook niet zo te zijn. Het is best wel schoon. Ik ga even op de bureaustoel zitten om te kijken wat er allemaal op de checklist staat, die begint namelijk bij de slaapkamer, maar daar kan ik ook al een aantal dingen noemen die niet op orde zijn. De bodem van het bed is kapot, de lades in het bureau zijn kapot en de kastdeur hangt maar half in de scharnieren. Voor de grap kijk ik even naar de lijst van de keuken. Ik ga het niet eens invullen. Ik ga weer naar beneden om te zeggen wat voor chaos het daarboven is, nadat ik wat foto's heb gemaakt ter bewijs. 

Bij de receptie geven ze weinig om het feit dat het zo'n bende is en geven ze me een andere sleutel. Nieuwe kamer, nieuwe kansen. Ik kom binnen in een minder grote bende, maar het is nog steeds wel anders dan de Nederlandse studentenhuizen die ik ken. De huisgenoten in deze kamer zijn wel thuis en ik probeer een praatje te maken als hij uitgebeld is. Dat is alleen niet echt mogelijk vanwege de teringherrie die hij muziek noemt. Het is schreeuwen geblazen om mezelf verstaanbaar te maken en voor hem geldt hetzelfde, maar zachter zetten is blijkbaar geen optie. Ook hier zijn een aantal dingen die me vreselijk storen. Die ene huisgenoot is even roken en ik kijk zijn kamer even in: een hoop blikken bier en iets wat veel weg heeft van een zak wiet. Ik heb m'n besluit genomen: Hier wil ik niet wonen. Ik ga naar de receptie en vraag of ik de telefoon even mag gebruiken omdat ik ook hier geen bereik heb.

Vrienden van mijn opa en oma wonen in Nieuw-Zeeland en ik ga proberen hen te bereiken. Ik bel Simon en overval hem met de vraag of ik een week kan komen crashen tot ik iets beters gevonden heb. Het mag wel, het kan wel, zolang ik op eigen houtje het huis kan bereiken aangezien ze me niet op kunnen halen uit het centrum. Op tour met de koffers. Vanaf Auckland centrum naar Papakura.

Ik ga eerst maar eens naar de grote weg en dat is een vervelend stukje omhoog, zeker gezien het feit dat ik een rugzak en 2 koffers bij me heb waarvan 1 over de 30kg. Ik ben nog niet halverwege en er komt een gast van boven op me aflopen. Een Kiwi, en hij vraagt of ik hulp nodig heb met mijn koffers. Dit had ik niet verwacht, maar ja, heel graag. Hij loopt met me mee naar boven en wens me een prettige dag verder. Gewoon aardig. Niet meer, niet minder. Ik vind de mensen hier leuk.

Ergens in een winkeltje haal ik een fles water, want dorst heb ik inmiddels wel. Aangezien er verder niemand in de winkel is vraag ik de vrouw achter de kassa of ze weet hoe ik in Papakura kom. "I don't know how to get you to Papakura, but I can show you the way to the station? How does that sound?" is het antwoord. Daar ben ik al blij mee natuurlijk, alle kleine beetjes helpen. Ze legt uit hoe ik bij het station moet komen en fijn voor mij is dat het alleen maar naar beneden lopen is. Halverwege ben ik even de weg kwijt en vraag ik nog maar eens aan een voorbijganger of hij weet hoe ik bij het station kan komen. "That way, and when you pass the McDonalds you go to the right". Dat moet te doen zijn denk ik, al was er een misleidende McDonalds haverwege, maar daarna zit er geen weg naar rechts dus besluit ik door te lopen; blijkt een goeie keuze te zijn.

Als ik bij het station aankom blijkt natuurlijk dat de trein naar Papakura net weg is, dus mag ik een half uur wachten, maar ik weet nu wel zeker dat ik in Papakura kan komen en vanaf daar is het weer een nieuwe uitdaging om bij Simon terecht te komen. Na een half uur wachten en een uur in de trein hangen ben ik dan toch echt in Papakura en is het inmiddels ook al echt donker (19:00). Ik wil graag met de bus naar Youngs Rd, maar heb natuurlijk geen idee met welke bus dat dan is. Terwijl ik dat uit sta te vogelen word ik geholpen door een wat oudere meneer, bus 33 moet ik hebben. Die vertrekt over 20 minuten.... Tuurlijk, wacht ik daar ook nog wel even op. Al wachtende vertrekken er steeds meer bussen en sta ik nu alleen op m'n eigen bus te wachten. Er komt een buschauffeur op me aflopen en vraagt op welke bus ik aan het wachten ben, blijkt de chauffeur van nummer 33 te zijn. Ik vraag hem of hij langs de gewenste bushalte rijdt en hij heeft geen idee waar ik het over heb. We kijken samen (in de bus) op de kaart en naar zijn haltes. Dan zegt ie: "I'll start driving and you tell me when to stop. You're the only one here now, so let's go". Ik vraag hem nog of hij ook US Dollars accepteert want ik heb nog geen NZ Dollars. Dat is helaas niet het geval, maar omdat het toch mijn eerste dag hier is vind hij het allemaal wel prima. Ik zet m'n koffers ergens in de bus en ga zelf bij de chauffeur staan. Geen idee of dat mag hier, maar hij zegt er niks van. We praten gezellig over van alles en nog wat en dan is het tijd om uit te stappen. Ik wens hem een bijzonder fijne avond en bedank hem hartelijk voor de hulp en de gratis busrit. Ik krijg veel succes en plezier in Nieuw-Zeeland terug en dan rijdt hij verder. Het laatste stukje zal ik echt moeten lopen. Dat is met de huidige bagage nog een kwartier wandelen. Gevonden! Na de hele middag scherp zijn op bagage, route en verkeer ben ik echt vreselijk moe als ik op de bank plof. Ik eet nog wat, dat geeft wel weer energie, en praat met Simon over de reis en dergelijke. Om 22:00 stap ik in mijn (tweepersoons)bed en val ik in slaap. Wat een eerste dag in Nieuw-Zeeland!!