Trucker Tjeerd On Tour

19 november 2018 - Noordereiland, Nieuw-Zeeland

Wat een week. WAT EEN WEEK! Lekker scheuren, toeren en trucken over de niet al te beste wegen van Nieuw-Zeeland met een krakende camper zonder werkende wc en slecht werkende, naja, niet werkende lampen. Surfen, hiken, biken, touren, lopen, varen, graven, lachen, barbecueën, het zat er allemaal in deze week.

Vrijdagochtend vertrokken vanaf mijn huis richtig Raglan, DE surfplek aan de westkust van het Noordereiland. Hier aangekomen even lunchen, surfboard en wetsuit huren en hup, het water induiken met papa. Tot mijn verbazing sta ik op mijn board met de eerste golf die ik pak! Papa is minder gelukkig op de eerste paar golven helaas. Na een middagje spelen in de golven zijn we stiekem wel blij als we op campsite nummer 1 aankomen. Hier zetten we de camper neer, draaien hem nog een keer om, verzetten hem nog eens en zijn dan wel ongeveer tevreden met hoe waterpas hij staat. Dit is wel een beetje een terugkerend patroon over de gehele week: lekker zaniken over dat de camper wel recht moet staan. Het mooie aan de campings hier in Nieuw-Zeeland, vind ik, is dat ze allemaal een gemeenschappelijke keuken hebben, mooi groot, lekker veel ruimte, zeker vergeleken met het duw- en trekwerk in de camper, of dat ligt gewoon aan ons drie 😉

Dag 2 rijden we naar Oakura, New Plymouth. Met een geweldige omweg voor een mooie lunchplek waar ik toch even bij stil wil staan. Even (2x) 46km omrijden omdat ik van mening ben dat daar wel een leuke plek is voor lunch. Dit blijkt natuurlijk geen rechtoe, rechtaan weg te zijn, nee, dit is lekker slingeren door de bergen. Mama op de achterbank komt als geklutst ei de camper uit op de lunchplek, met een klein vraagtekentje of dit nou wel echt nodig was zo. De foto’s (Natural Bridge) geven hiervan een leuk beeld, maar het was veel indrukwekkender dan te vangen is in een foto. Het was ooit een grot, maar de muren konden het dak niet meer houden, dus dat is naar beneden gestort. Slechts een klein deel van het oorspronkelijke plafond is blijven hangen en vormt nu “The Natural Bridge”. Aangekomen in Oakura krijgen we een best wel heel erg mooi plekje toegewezen met beachview.

Dag 3, zondag, gebruiken we om Mount Taranaki te beklimmen. Mount Taranaki is een 2500 meter hoge (slapende) stratovulkaan die al een heel aantal jaartjes niet meer actief is. We rijden (weer over een bochtige weg) naar de startplek van de hike en vragen daar nog even een beetje kledingadvies. Hier warm, boven koud, halverwege ‘chilly’. Oftewel, geen peil op te trekken en allerlei kledingstukken aan en/of meenemen. And so it begins. Mooi stukje wandelen naar boven, en wat is het mooi! Halverwege komt de top van de berg even uit de wolken en van dat moment (achteraf het enige dat we krijgen) maken we gebruik om wat plaatjes te schieten van deze imposante vulkaan. Boven aangekomen is het inderdaad koud, dus gaat de lange broek over de korte, vest over shirt, jas over vest, capuchon over pet, lekker modieus. Maximaal inpakken. En inderdaad, op de weg terug is het omgekeerd. Stukje bij beetje gaan de lagen kleding weer uit en in de tas tot het punt waar we weer in korte broek en T-shirt lopen. We sluiten de middag af met een duik in de zee, naja, dat doe ik. Papa en mama vinden het toch nog ietwat koud daarvoor. Daarna gooien we de barbecue aan die voor algemeen gebruik is. Staande in de zon, uitkijkende op de zee, met de geur van vlees, onder het genot van een biertje de dag afsluiten is oprecht geweldig.

Dag 4 is een iets minder boeiende dag. Het is voornamelijk rijden, touren, scheuren, trucken en meer rijden. We moeten namelijk zo’n 500km afleggen en in onze vrachtwagen gaat dat niet bijzonder snel. Wel genieten we halverwege van een goede lunch gevolgd door een rondje door de klimrekken van Bunnythorpe. Dit kunnen papa en ik natuurlijk niet laten, met enige afkeurende blikken van mama... We komen gelukkig veilig aan in Bay View, Napier, waar we de camper neerzetten, en weer van de plek rijden om lekker uit eten te gaan in de stad zelf, want papa en mama zijn vandaag samen 100 geworden. Dit weten ze zelf alleen niet, maar ik vind het leuk om dat te vieren, omdat ik beide verjaardagen helaas moet missen. Als we ons bakbeest van een vrachtwagen weer starten om terug te rijden naar de camping komen we tot de conclusie dat de koplampen van de camper niet helemaal naar behoren werken. Het is ronduit onveilig, zo niet gevaarlijk, om op deze manier te rijden, maar we hebben niet echt een keuze. No worries, we zijn veilig op de camping aangekomen, geen ongelukken gehad. Aangekomen op de camping checken we de zekeringen, komen tot de conclusie dat eigenlijk alles zou moeten werken en mailen we naar het verhuurbedrijf.

Dag 5, dinsdag. We bellen even met het verhuurbedrijf aangezien we geen reactie hebben op de mail. Ze vinden dat het allemaal een beetje aanstellerij is en dat het waarschijnlijk aan het feit ligt dat het een oude camper is en dat de lampen dus gewoon oud zijn en minder licht geven. We mogen best naar een garage gaan, zegt mevrouw nog aan de telefoon, maar de kosten zullen voor onszelf zijn...... Minpuntje voor het verhuurbedrijf. We laten de camper vandaag staan en gaan OP DE FIETS (Als echt Nederlanders) naar Napier. Dit is ongeveer 10 km over een best wel heel mooi en goed onderhouden fietspad. Napier zelf is echt een hele mooie stad. Het is volledig in Art Deco stijl opgebouwd na de grote aardbeving in 1931 en is sinds die tijd ook in deze stijl gebleven. De stad is in 2007 genomineerd voor de werelderfgoedlijst van UNESCO (Afgewezen in 2011). De Art Deco stijl is in heel veel gebouwen terug te zien en is echt heel gaaf om gezien te hebben. Hier heb ik mezelf ook nog voorzien van wat nieuwe kleding en een goeie bruine kleur op de huid.

Dag 6 rijden we vanuit Bay View via Waipunga Falls, Huka Falls en Waimangu Volcanic Valley naar Rotorua. Die 2e, Huka Falls, is echt bijzonder indrukwekkend. Deze waterval gooit ruim 200.000 liter water PER SECONDE naar beneden. In de Volcanic Valley ervaren we de thermische activiteit van de aarde en genieten we nog maar eens van de zon voordat we naar Rotorua doorrijden. Op deze camping hebben ze ‘natural heated hot pools’ waar we na aankomst dankbaar gebruik van maken.

Dag 7, donderdag, is een hele gave dag. Vandaag ga ik met papa de Rotorua Ultimate Canopy tour doen. De wat? Een 3.5 durende wandeling door ‘Native Forest’ met hier en daar wat educatieve praatjes (oprecht bijzonder interessant) en met ladders/trappen de bomen in om dan van platform naar platform te glijden via ziplines. 50 meter, 100 meter, 200 meter, 400 METER! Wat gaaf! Ook hiervan staan er (of komen er) foto’s en video’s online! ’s Middags gaan we naar het Maori dorpje: Whakarewarewa, of, zoals ze het zelf noemen tewhakarewarewatangaoteopetauaawahiao (ja, dat is de originele naam). De oplettende lezer weet dat dit voor mij de 2e keer is, maar dit moest gewoon onderdeel zijn van de rondreis. Gelukkig zat er voor mij wel een nieuw tintje aan deze tour, namelijk het zien van de Pohutu Geiser, dit is de grootste geiser van Nieuw-Zeeland en gaat tot 20 keer per dag af en komt zo rond de 30 meter hoog. We hebben er wel een half uur in de brandende zon op staan wachten, maar dat was het meer dan waard! Dit is best wel heel erg gaaf om te zien! Na onze tour weer op de camping nemen we nog maar eens een ‘duik’ in de hot pools (van 42°C) van de camping om af te koelen >.<

Dag 8 van onze trip gaan we nog even terug naar Whakarewarewa om de Maori-show te zien en natuurlijk worden papa en ik als ‘vrijwilligers’ aangewezen om op het podium mee te doen met de Haka, de Maori oorlogsdans. Daarna rijden we door naar Mt Maunganui (ook hier voor de 2e keer) en wandelen we naar boven voor een machtig uitzicht over de baai, de haven, het strand en de stad Tauranga. Na 2 uur in totaal (op en neer) gewandeld te hebben, hebben we wel een ijsje verdiend en besluiten we op de camping naast de berg te verblijven. ’s Avonds lekker uit eten in een bijzonder eettentje. Veel verschillende mensen die er eten/serveren, bijzonder meubelkeuze (stoelen van de overgrootouders zegmaar), maar ook heerlijk voedsel! (zie foto van papa en mama met een meter pizza!)

Dag 9 wordt gestart met een verfrissende duik in de zee voor het ontbijt. Best wel een klein beetje koud nog, maar zeker beter dan de ochtendduik 8 weken geleden! Na het ontbijt stappen we op en rijden we naar Waihi beach, een aanrader van een random Nieuw-Zeelandse guy waar ik een paar weken geleden mee heb staan praten. Daar aangekomen ben ik eigenlijk niet echt onder de indruk van deze plek. Natuurlijk is het mooi; strand, zee, (hier ook een keer duinen), maar het is niet het mooiste plekkie waar ik geweest ben hier in Nieuw-Zeeland. Toch genieten we er van de zon, lunchen we in de camper en lopen dan nog even terug naar het strand om te lezen, slapen en zonnen. In de namiddag trucken we door naar Whangamata waar we uitgenodigd zijn voor een BBQ door een collega van mij. Die heeft Nederlandse schoonfamilie die hier op dat moment ook is, dus het is een mooie mix van Nederlanders, Belgen, Britten en Nieuw-Zeelanders. De BBQ is bijzonder gezellig, lekker vlees, goeie biertjes, leuke verhalen en een voorzichtige hap in een mossel, niet een heel groot succes, maar (onder hevige groepsdruk) toch geprobeerd.

Dag 10, zondag. We starten de camper nog maar eens voor een tripje naar Cathedral Cove waar we een boottour doen langs geweldige plekken die niet allemaal lopend te bereiken zijn. Ook zien we de bekende tunnel door de rots die toegang geeft tot een van de stranden daar. We varen een grot in met geweldig leuke akoestiek en zien nog een aantal Jan van Gent vogels (waarvan mama zei dat ze bijzonder zijn). Hier in Nieuw-Zeeland schijnt ook de grootste kolonie van die soort te wonen, maar daar zijn we niet aan toegekomen helaas. We overnachten op een campsite dichtbij Hot Water Beach, een verhaal waarvan papa een beetje moeite heeft om te geloven, dus nemen we na het eten de proef op de som. We huren we twee scheppen bij de receptie en lopen naar het strand. Daar blijken we zeker niet de enige te zijn. Absoluut niet zelfs. Het is er een gezellig festijn van mensen met scheppen. En terecht. Onder het getijdengebied zit namelijk een warmtebron, wanneer het eb is kun je in dit gebied een kuil graven waar water uit de grond komt dat warm is, en dan niet een beetje warm... Nee, rustig tot 64°C!! “Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten” krijgt dan ineens een hele andere betekenis, een letterlijke. Het gebeurt gelukkig bij geen van ons drie, maar erg heet is het af en toe wel. We graven, branden, lachen, graven meer en staan versteld van de situatie. We zien mensen met pannen en emmers koud water uit de zee halen omdat het anders gewoon te heet is in je zelf-gegraven hot pool. Het is een bijzonder gebeuren daarzo. We liggen met z’n drieën in onze net iets te kleine hot pool zonder fatsoenlijke mengkraan. Dan weer erg warm, dan een beetje fris, dan niet normaal heet, enzovoorts. Het mooiste aan dit moment vind ik misschien nog wel dat het een heldere avond is (inmiddels 22:00) en we in onze zwemkleding onder een heldere sterrenhemel in het maanlicht liggen te genieten van deze bizarre situatie.

Dag 11, de laatste alweer. We besluiten nog maar een keer naar Hot Water Beach te gaan want het is inmiddels alweer eb. Het graven op een goeie plek wil minder goed dan gisteravond. Desalniettemin is het gewoon heel erg leuk en grappig en raar om je handen op 20cm van elkaar in het zand te steken en te merken dat de ene bijna verbrand en die andere gewoon ijskoud is. Omdat het niet zo goed wil en het weer niet erg meezit vandaag, besluiten we om maar terug te gaan naar de camper, nog een douche te nemen op de camping en rustig aan onderweg te gaan naar huis. Met een raar gevoel rij ik naar onze lunchplek (en vervolgens naar huis), het is raar om weer naar huis te gaan, naar alleen zijn, want dat is het soms wel hier. Het is daarom ook een bijzonder iets om de ouders uit te zwaaien als ze naar de volgende camping rijden na het avondeten bij mij thuis.

Tuurlijk is het hier allemaal echt wel heel geweldig, de natuur, de mensen, de stage, de vrijheid, maar al het moois heeft een keerzijde, de minder leuke dingen. Geen verjaardagen van familie vieren (papa 50, mama 50, oma 75, zusje 19, en andere verjaardagen die ik mis), geen sinterklaastraditie, kerst zonder familie, geen sjoelbak op tafel met oud en nieuw terwijl je je misselijk eet aan oliebollen en met afkeurende blikken van moeders veel te veel geld de lucht in laten vliegen in de vorm van vuurwerk. Dit, en meer is toch best lastig zo aan de andere kant van de wereldbol :’(

Met frisse moed en hernieuwde energie sta ik dinsdag toch weer netjes om 6:15 onder de douche en vind ik het stiekem toch wel heel erg leuk dat kleine Jett (mijn 3-jarige ‘huisgenoot’) me een warme knuffel geeft omdat hij me toch al 2 weken niet gezien heeft! Ik ben thuis.

Foto’s

3 Reacties

  1. Mama:
    26 november 2018
    Wat een prachtige samenvatting van onze reis met elkaar door dit prachtige land
    We hebben ontzettend genoten om dit SAMEN MET JOU te beleven!
    Het enige minpuntje was het opnieuw afscheid nemen en de jetlag😂
  2. Ge mulder:
    26 november 2018
    wat een geweldig verhaal ik heb papa en mama nog niet gezien el even gesproken door de telefoon
    ze hadden erg last van jetleg.
  3. Ane:
    26 november 2018
    Leuk om te lezen Tjeerd. En wat een mooie foto's weer. Ik snap dat je ons mist en wij hebben jou ook erg gemist met Fvvf natuurlijk. Toch maar focussen op de mooie dingen die je allemaal meemaakt en niet te veel aan Nederland en de familie denken. Good Luck and best wishes, Ane